Ik was altijd een last minute beslisser en dat beviel me goed. Naar een concert. Naar een film. Onverwacht de tent in de auto gooien. Ook de schoolvakanties verliepen nogal eens zo. Mijn dochters en ik (toen nog dochter-tjes) zaten ooit ’s ochtends vroeg in een volgepakte oude Volvo (tent op het dak) op weg naar… ja, naar wat eigenlijk? Wat gaan we doen dames? Wordt het Denemarken of Texel? Ehm… ehm… Ik meen me te herinneren dat de auto uiteindelijk zelf de knoop heeft doorgehakt. Maar dat kan verbeelding zijn.

De last minute man in mij wordt de laatste maanden behoorlijk op de proef gesteld. Ik moet vooruit plannen. Weken vooruit plannen gaat nog. Maanden wordt al ietsje ongemakkelijker. Maar jaren? Ik heb nu na te denken over 2019, 2020 en zelfs 2021 begint zich al te roeren. Agenda vullen met trainingen, workshops en seminars rondom persoonlijke ontwikkeling. Inspirerende dagen aan de zijde van mijn partner. Zij leidt, ik volg. Zij traint, ik assisteer en initieer. En ondertussen vinden we creatieve wegen om nieuwe dingen te ontwikkelen die we straks samen geven en begeleiden. Hartstikke leuk. Dit is me op ’t lijf geschreven. Dus: last minute days are over. Het is flink wennen. Ook al weet ik wat ik er voor terugkrijg. Over persoonlijke ontwikkeling gesproken.